بى شک خدیجه مظهر عشق و وقار بود

مهرش یقین به شوهر خود آشکار بود

از بهر همسرى پیام آور خدا

تنها نمونه در همه آن روزگار بود

بابش خویلد است از اشراف در عرب‏

مردى به نیک نامى و عالى تبار بود

با ازدواج حضرت ختمى مآب او

از بهر دودمان خودش افتخار بود

در خدمت رسول خدا در تمام عمر

وى را معین همیشه به لیل و نَهار بود

اول کس از زنان که به توحید لب گشود

آرى خدیجه آن زن نیک اقتدار بود

بانوى با وجاهت و با عزّ و احتشام‏

در اوج مرتبت به همه روزگار بود

در مکتب هدایتِ آن رهبر بزرگ‏

نیکوترین خصال در او پایدار بود

او را بس است دخترى آورد در جهان‏

کو افتخار مردم هر روزگار بود

این دخت حوروَش که روشن جهان از اوست‏

افسوس عمر رفته ز وى کم بهار بود

بسیار دیده شد که ز جور معاندان‏

چشمان او چو ابر بهار اشکبار شد

مدحش خدا کند که نموده به عمر خویش‏

کارى که در جهان همه جا یادگار بود

بر عرش حق نوشته به زَر این کلام خوش‏

آرى خدیجه مادر هر هشت و چهار بود

تربت اگر سرود خوش اشعار دلپذیر

از بهر او خود این سند افتخار بود