هاله‏ ى نور حضرت خديجه عليها السلام‏

مُحمّد را نكو همسر خديجه

عزيز قلب پيغمبر خديجه‏

يقين باشد، پس از زهرا و زينب

بود از هر زنى برتر، خديجه‏

پناه امتى بود و، نبى را

به روز بى كسى، ياور، خديجه‏

گهى غمخوار، او هنگام سختى‏

صفا بخش دل شوهر، خديجه‏

گهى با خنده‏ى نوش آفرينش‏

سرور قلب آن سرور، خديجه‏

ميان دلبران، همتاى او كيست؟

دل «لولاك» را دلبر، خديجه‏

زنى چون حوريان، مجذوب شوهر

همه آسايش همسر، خديجه‏

وجود «رحمة للعالمين» را

پرستار و نوازشگر، خديجه‏

گرفته با ادب، چون هاله‏ى نور

چراغ وحى را در بر، خديجه‏

به طوفان بلا، چون كوه، محكم‏

به كشتى امان، لنگر خديجه‏

مبارز محرمى، همراز و نستوه‏

شكوه غم، ز پا تا سر، خديجه‏

توان بخش صفوف مؤمنان بود

به تنهايى چو يك لشكر، خديجه‏

چو مى‏شد سنگباران خانه‏ى او

به پيش مصطفى سنگر، خديجه‏

به شام تار خورشيد نبوّت‏

بود مهتاب روشنگر، خديجه‏

وفا و عشق و عفّت، زينت اوست‏

ندارد غير ازين زيور، خديجه‏

چه خوش «اللَّه اكبر» گفت و بگذشت‏

ز جان و مال و سيم و زر، خديجه‏

همين وارستگى، شايسته ‏ى اوست‏

چو زهرا را بود مادر، خديجه‏

كشد بار عطاى آسمانى‏

چو باشد مادر كوثر، خديجه‏

چه كوثر، آنكه يكتا همچو طاهاست‏

صدف شد بر چنين گوهر، خديجه‏

ز نامش مادران برخود ببالند

كه دارد يك چنين دختر، خديجه‏

چه خوش باشد غلام خود بخواند

«حسان» را در صف محشر، خديجه

« حسان-» حبيب چايچيان