برون از غار :
زپيش روي و زير پاي من ، تاهركجا ، سنگ و بيابانست .
هوا گرم است و تب دار است اما مي گرايد سوي سردي سوي ، خاموشي.
خورشيد پس از يكروز تب دار ، در بستر غرب افق ، آهسته مي ميرد ...
و در اطراف من از هيچ سويي ردپايي نيست
و دور من ، صدايي نيست
فضا خالي است
و ذهن خسته و تنهاي من چون مرغ نو بالي ،
 - كه هر دم شوق پروازي به دل دارد –
كنار غار ، از هر سنگ ، هر صخره
پرد بر صخره اي ديگر ...
و مي جويد به كاوشهاي پيگيري ، نشاني هاي مردي را
- نشاني ها ، كه شايد مانده بر جا ، دير دير : از سالياني پيش –
و من همراه مرغ ذهن خود ، در غار مي گردم.
و پيدا مي كنم گويي نشاني ها كه مي جويم:
همانست ، اوست!
كنار غار، اينجا ، جاي پاي اوست ، مي بينم
و مي بويم تو گويي بوي او را نيز
همانست ، اوست!
يتيم مكه، چوپانك، جوانك ، نوجواني از بني هاشم
و بازرگان راه مكه و شامات
امين ، آن راستينن ، آن پاكدل ، آن مرد،
و شوي برترين بانو: خديجه ...
علي موسوي گرمارودي
اشك شفق))))
 
در دايره مظلومان عالم هستي مي توان نامي را ديد كه حتي ياد آوري و خاطره مظلوميت وي دچار واقعه مظلوم گرائي شده است.
خديجه (سلام الله علیها) نامي كه حتي در ميان مسلمانها زير غبار زمان، جاهليت و پنهانكاريهاي تاريخ نمايان نيست.
پس بر آن شديم در اين راستا ، غبارها را بزدائيم و پنهانكاريها را نمايان كنيم شايد بشود گوشه اي از مظلوميت ناشناخته وجود سرشار از صبر ، عشق ؛ رازداري و استقامت خديجه (سلام الله علیها) را بنمايانيم .
خديجه (سلام الله علیها) همسر پيامبر گرامي ، مادر سيده نساءالعالمين ، اولين زن مسلمان در هستي ، ياريگر رسول (صلوات الله علیه و آله) و پشتيبان مالي اسلام ... تمامي اينها در وجود ايشان جاري است ، درنگ كنيد مي خواهيم خديجه (سلام الله علیها) را بعنوان شخصيت وجودي خود شناسه كنيم چرا پيامبر به ايشان اينقدر ابراز علاقه ، محبت و احترام داشتند ؟ چون همسر ايشان بود؟
در نهاد ايشان چه چيزي نمايانگر بود كه خداوند زنان بهشتي را براي امر زايمان به ياريشان فرستاد ؟ چه نيروي در وجودشان او را از مسجد الحرام (منزل ايشان و پيامبر) روزهاي متمادي روانه غار حراء مي كرد كه به پيامبر گرامي خوراك و غذا برساند ؟
آيا تنها عشق به همسر بود؟
و سئوالات ديگر ....
سعي خواهيم كرد به ياري شما و با برگرفتن از حقايق تاريخي ناگفته به گوشه هاي ناشنيدني از منش ، رفتار ، سلوك و زندگاني حضرت دست يابيم.
باشد كه روح متعالي ايشان نشانگر راهمان گردد.