در روایتی آمده است:
آنگاه که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله این مأموریت یافت که برای انجام یک برنامه عبادی، چهل شبانه روز به دور از همسر باوفایش به نیایش بپردازد، برای حضرت خدیجه سلام الله علیها پیام فرستاد که:

يَا خَدِيجَةُ لَا تَظُنِّي‏ أَنَ‏ انْقِطَاعِي‏ عَنْكِ هِجْرَةٌ وَ لَا قِلًى وَ لَكِنْ رَبِّي عَزَّوَجَلَّ أَمَرَنِي بِذَلِكَ لِيُنْفِذَ أَمْرَهُ فَلَا تَظُنِّي يَا خَدِيجَةُ إِلَّا خَيْراً فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ لَيُبَاهِي بِكِ كِرَامَ مَلَائِكَتِهِ كُلَّ يَوْمٍ مِرَار

ای خدیجه! گمان نکنی که دوری گزیدن من از تو به خاطر بیزاری و تنفر است، بلکه پروردگارم مرا به این برنامه عبادی فرمان داده تا امرش را اجرا نمایم. پس ای خدیجه! گمانی جز خیر نداشته باش که خداوند عزیز و جلیل هر روز چندین مرتبه به وجود شایسته نو بر فرشتگان گرانمایه اش مباهات می کند و می بالده. و بدین ترتیب، رسول خدا و همسر با وفایش را که تحمل دوری از وی برایش سخت مینمود، نسبت به برنامه عبادی خویش مطلع ساخت و او را به توجه و عنایت ویژه پروردگار دلداری داد.

بحار الانوار جلد 16 صفحه 78 برگرفته از کتاب خصائص ام المومنین خدیجه الکبری سلام الله علیها نوشته حاج شیخ حسین تهرانی صفحه 32