وقتی حضرت محمد صلی الله علیه و آله تقریباً به سن 25 سالگی رسید، بانویی که محمد صلی الله علیه و آله از طرف او داد و ستد می کرد شیفته ی امانت داری و صداقت وی شد (محمد را به لقب «امین» می خواندند) و با او ازدواج کرد. و نام این بانو خدیجه بود و ازدواجشان توأم با خوشبختی بود.(1)

در بیست و پنج سالگی،معناً خدیجه از او خواستگاری می کند. البته مرد باید خواستگاری کند ولی این زن شیفته ی خلق و خوی و معنویت و زیبایی و همه چیز حضرت رسول است؛ خودش افرادی را تحریک می کند که این جوان را وادار کنید که بیاید از من خواستگاری کند.(2)

نجابت محمد بن عبدالله که از اصیل ترین قبایل عرب« بنی هاشم» بود، و استعداد و لیاقت و شخصیت ممتاز و شهرتی که در امانت داری داشت، او را زبانزد خاص و عام کرده بود. به طوری که در همه جا «محمد امین» خوانده می شد. این اخبار و گزارش ها توأم با قامت موزون و قیافه ی خوش ترکیب و رخسار زیبا و دوست داشتنی وی که چون با کسی سخن می گفت، یا با دیدگان سیاه و براق و نافذ خود، به کسی می نگریست، در دل طرف، تولید محبت می کرد، همگی باعث شد که خدیجه شیفته ی حسب و نسب و لیاقت و شخصیت و خصال پسندیده ی او شود. همین جهات نیزموجب گردید که خدیجه زنی به نام «نفیسه» دختر «علیه» را واسطه فرار دهد تا آمادگی او را برای ازدواج با محمد صلیالله علیه و آله به اطلاع وی برساند.(3)

-----------------------------------------------------------------

1- محمد رسول خدا صلی الله علیه و آله، ص 13.

2- سیری در سیره ی نبوی، ص 275.