درياست محو پاكى گوهر خديجه را

افلاك مات فرّ فراتر خديجه را

در سرزمين وحى زبانزد قداستش‏

بود از ازل اصالت ديگر خديجه را

انديشه‏اش بهارى و ذهنش پر از خدا

گلپوش از اوست گلشن باور خديجه را

تا نور حق در آينه‏ى خويش بنگرد

دادند طبع آينه پرور خديجه را

پيچيد عطر زمزمه از باغ كبريا

آمد شبى بشارت كوثر خديجه را

فرّ و شكوه بى حد و مر داشت حضرتش‏

داد اعتلا خداى پيمبر خديجه را

آنشب ز غم تمام ملايك گريستند

مژگان ز شوق دوست چو شد تر خديجه را

باليد از او هر آينه حق بر فرشتگان‏

حشمت نگر به درگه داور خديجه را

روحى است آسمانى و راهى بهاريش‏

ذهنى چو باغ سبز و معطر خديجه را

بخشيد يك قدح سحر آئينه دار عرش‏

از چشمه زلال مطهر خديجه را

بزم حضورش انجمن آفتابهاست‏

ايدل به عرش روكن و بنگر خديجه را

«صحت» سخن ز محرم اسرار سرمدى است‏

گويم چگونه مدح به دفتر خديجه را

« صحّت اصفهانى » على شيرانى