در زمانی که بی عفتی افتخار مردمان بود جز در پاکی قدم برنداشت تا آنجا که او را "طاهره" نامیدند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از هرمز؛ پیش از بعثت در میان جاهلان عرب نمایش درایت و دور اندیشی بود. در زمانی که بی عفتی افتخار مردمان بود جز در پاکی قدم برنداشت تا آنجا که او را “طاهره” نامیدند. چنین بود که خدا او را به همسری برترین خلق خدا برگزید.

با درایتش محمد امین را برای تجارت برگزید، با سلیقه آسمانی اش به او پیشنهاد ازدواج داد و با ایمان راسخ تمام داریی اش را برای اوج گرفتن اسلام در طبق اخلاص گذاشت.

در روزهای آغازین دعوت که آزار مشرکان قلب مهربان محمد(ص) را آزرده می ساخت خدیجه پناهگاه تنهایی محمد(ص) بود.

در فضیلتش نوشته اند:

که خداوند و جبرائیل به او سلام دادند

و نوشته اند که بهشت مشتاق اوست

و نوشته اند که در بهشت همنشین آسیه و مریم و فاطمه(س) است

و نوشته اند….

اما فضایل بلندی که دست تاریخ از آن کوتاه ماند را می توان در اشکهای پیامبر خدا(ص) تا سالها بعد از وفات او عیان دید.چه فضیلتی بالاتر از اینکه قلب پیامبر مهربانی ها از محبت او لبریز بود؟

محمد(ص) عاشقانه خدیجه را دوست می داشت و همواره از خدیجه به نیکی یاد می کرد و می فرمود: “خداوند بهتر از او را به من نداده است”[۱] و هر زمان یادی از خدیجه به میان می آمد چشمانش به یاد او بارانی می شد.

سلام بر تو ای مادر مؤمنان، سلام بر تو ای همسر سرور فرستادگان، سلام بر تو ای مادر فاطمه زهرا سرور بانوان دو جهان، سلام بر تو ای نخست بانوی مؤمن(بخشی از زیارت حضرت خدیجه(س)).