محمد سهرابی در جدیدترین سروده خود به مدح و منقبت حضرت خدیجه سلام الله علیها پرداخته است.

به گزارش جام نیوز، او تنها شاعر نسل جدید شاعران آئینی است که به معنای واقعی قلندرانه شعر می‌گوید» این سخن را پیشکسوت شعر آئینی محمدعلی مجاهدی (پروانه) درباره محمد سهرابی جوان گفته است.

 سهرابی در کنار دوستانش از جمله علی اکبر لطیفیان، احمد بابایی، وحید قاسمی، مریم سقلاطونی، مهدی رحیمی و دیگران از جمله شناخته‌شده‌ترین چهره‌های شعر اهل‌بیتی(ع) یا هیئتی امروز قلمداد می‌شوند؛ جریانی که ویژگی‌های خاص خود را دارند و هر شاعر این جریان تقریبا جدید هم ویژگی منحصر به فرد خودش را فریاد می‌زند.

 مضمون‌سازی‌های بدیع و تنیده شدن سروده‌های سهرابی با صنایع ادبی و در عین حال حفظ سادگی لفظ از جمله ویژگی‌های سروده‌های اوست. سهرابی از معدود شاعران آیینی‌ست که شعر را هندی می‌گوید و اتفاقا در این زمینه موفق هم عمل کرده است؛ البته چندان عجیب نیست شاعری که با صائب و بیدل انس دارد، چنین رویه‌ای داشته باشد.

 سهرابی در جدیدترین سروده خود که همزمان با وفات حضرت خدیجه (س) گفته شده به این شرح است:

 تو را کدام مدیح آورم که شخص رسول

توراست همسر و دختر توراست شخص بتول

زبان به اشهد اگر وا کنی کرامت توست

فروع حُسن تو کافی است بر قبول اصول

کدام پله علم است تا که ذیل تو نیست؟

غلام کوی تو معقول و خادمت منقول

به ضرب سکه کجا شان ضرب شمشیر است؟

جز این درم که علی از کرم نموده قبول

زبان بگو به دهان سنگ شو حمیرا را

که این فضیلت عظمی نمی رسد به فضول

کسی به معرفت دختر تو راه نیافت

بلی همیشه ز مجهول می دمد مجهول

به هر مقام که دیدم مقام مسئول است

بجز گدای درت کاو نمی شود مسئول

ببخش دنیی و عقبی به معنی مسکین

بدار کوکب ما را مصون ز ننگ افول